اشتهای بشریت برای غذاهای دریایی گسترده و جهانی است. یک فرد به طور متوسط بیش از 45 پوند ماهی در سال می خورد، اما صید بیش از حد، دسترسی، مقرون به صرفه بودن، و افزایش آلودگی اقیانوس ها با مواد خطرناکی مانند میکروپلاستیک ها و فلزات سنگین، پیشگامان را وادار به جستجوی طعم های آشنا در مکان های جدید کرده است. تقاضا برای جایگزین‌های بیشتر غذاهای دریایی با پایه گیاهی در چند سال گذشته به طور پیوسته افزایش یافته است، زیرا شاهد معرفی جایگزین‌های ماهی‌های مبتنی بر پرینت سه بعدی مانند سالمون، ماهی تن و حتی مارماهی هستیم. در جدیدترین اخبار، محققان دانشگاه سنگاپور در تلاش هستند تا حلقه‌های کالاماری را با کمک پرینت سه‌بعدی مخصوص غذا و با استفاده از بایواینک خوراکی به سفره‌ی مردم اضافه کنند. دکتر Dejian Huang سرپرستی تیمی در دانشگاه سنگاپور را بر عهده دارد که در مسئول تحقیق و ایجاد جایگزین‌های خوراکی جدید مبتنی بر گیاه با چاپ سه بعدی است. این تیم قبلاً روی جایگزین‌های ماهی قزل آلا و میگو کار کرده است و اکنون به سراغ تولید کالاماری گیاهی رفته است. دکتر هوانگ توضیح می‌دهد: «مخلوط‌های غذاهای دریایی با پایه گیاهی وجود دارد، اما مواد تشکیل دهنده معمولاً شامل پروتئین نیستند. ما می‌خواستیم محصولاتی مبتنی بر پروتئین بسازیم که از نظر تغذیه‌ای معادل یا بهتر از غذاهای دریایی واقعی باشند و به مسئله‌ی پایداری هم پایبند باشند. همانطور که در نمونه‌های گیاهی مشابه گوشت می‌توان دید، ایجاد تعادل مناسبی از طعم و بافت برای محصولات گیاهب جایگزین نمونه‌های حیوانی می تواند دشوار باشد. بنابراین، تیم تحقیقاتی در این کالاماری وگان با استفاده از یک ماده زیستی مبتنی بر پروتئین ساخته شده از ریزجلبک و لوبیا ماش، مخلوط با اسیدهای چرب امگا 3، توجه زیادی به هر دو مورد توجه دارند. بایو اینک سپس به خمیر تبدیل می شود و توسط یک چاپگر سه بعدی مخصوص مواد غذایی اکسترود می شود.

جلبک ها قبلاً ثابت کرده اند که در چندین زمینه ماده‌ی بسیار تاثیرگذاری هستند، با ویژگی های امیدوارکننده برای کاهش CO2 و پیشرفت های پزشکی. علاوه بر این، به عنوان یک منبع غذایی به منابع بسیار کمتری نسبت به کشاورزی سنتی نیاز دارد. تیم دانشگاه سنگاپور به طور خاص ریزجلبک‌ها را به دلیل تراکم پروتئین، پایداری محیطی و طعم خفیف ماهی انتخاب کردند که به بازسازی کلی طعم کالاماری کمک بزرگی می‌کند. ماش، دومین پروتئین، نیز فراوان و به راحتی در دسترس است. مزیت دیگر آن این است که مواد اضافی به‌ویژه در تولید ورمیشل ماش یا نودل‌ها را می‌توان به جای تبدیل شدن به ضایعات، در بایواینک برای غذاهای پرینت سه بعدی استفاده کرد.

استفاده از بایو‌اینک بر پایه‌ی جلبک، جایگزین ارزان‌تر، تجدیدپذیر و سازگار با محیط‌زیست برای پروتئین‌های گوشتی به تولیدکنندگان می‌دهد و می‌تواند برای مصرف‌کنندگان با آلرژی به ماهی یا صدف نیز فرصت لذت بردن از آن را فراهم کند. ایجاد گزینه‌های متنوع‌تر غذایی مانند کالاماری همچنین به مصرف‌کنندگان این آزادی را می‌دهد که آن را هر طور که دوست دارند، چه در تابه، چه فر یا سرخ‌کن، طبخ کنند. هدف نهایی آنها ایجاد محصولی است که قابلیت تولید انبوه را داشته باشد و در نهایت به آشپزخانه رستوران ها و قفسه های سوپرمارکت برسد. پس از آزمایش اولین نمونه آزمایشی پخته شده در هواپز، تیم امیدوار است که جایگزین های پرینت سه بعدی بیشتری برای غذاهای دریایی مانند کالاماری در چند سال آینده تولید تجاری خود را آغاز کند. برای اطلاعات بیشتر می‌توانید متن کامل خبر را اینجا بخوانید.


منبع: 3dnatives